سپاس از همسر

سلام دوستان،  معذرت  می خوام از اینکه  دیر آپ  کردم . از محبت های یکایک  شما عزیزان ( اطهر ،  ری را و رضا و دیگر دوستان )  سپاسگذارم .  و به  پاس  مهربانی ها  و محبت های همسرم  (وحید) این شعر که خانم فروغ فرخزاد سراینده ی آن  می باشد را تقدیمش  می کنم  هرچند  که  جبران  قطره ای  از  محبت های او را نمی کند .

                                  

ای شب از رویای تو رنگین شده

  سینه از عطر توام سنگین شده

ای به روی چشم من گسترده خویش

شادیم بخشیده از اندوه بیش

همچو بارانی که شوید جسم خاک

هستیم زآلودگی ها کرده پاک

  

ای تپش های تن سوزان من

آتشی در سایه ی مژگان من

ای زگندمزارها سرشارتر

 ای ززرین شاخه ها پر بارتر

ای در بگشوده بر خورشیدها

در هجوم ظلمت تردیدها

 با توام دیگر زدردی بیم نیست

هست اگر ، جزدرد خوشبختیم نیست

ای دل تنگ من و این بارنور؟

هایهوی زندگی در قعر گور؟

ای دو چشمانت چمنزاران من

داغ چشمت خورده بر چشمان من

پیش از اینت گرکه در خود داشتم

هر کسی را تو نمی انگاشتم

درد تاریکیست درد خواستن

رفتن و بیهوده خود را کاستن

سرنهادن بر سیه دل سینه ها

سینه آلودن به چرک کینه ها

در نوازش، نیش ماران یافتن

زهر در لبخند یاران یافتن

زر نهادن در کف طرارها

 

آه ای با جان من آمیخته

ای مرا از گور من انگیخته

چون ستاره با دو بال زرنشان

آمده از دوردست آسمان

جوی خشک سینه ام را آب تو

بستر رگهایم را سیلاب تو

در جهانی اینچنین سرد و سیاه

با قدمهایت قدمهایم براه

 ای به زیر پوستم پنهان شده

همچون خون درپوستم جوشان شده

گیسویم را از نوازش سوخته

 گونه هام از هرم خواهش سوخته

آه، ای بیگانه با پیرهنم

آشنای سبزه واران تنم

آه ، ای روشن  طلوع بی غروب

آفتاب سرزمین های جنوب

آه، آه، ای از سحر شاداب تر

از بهاران تازه تر ، سیراب تر

عشق دیگر نیست این، این خیرگیست

چلچراغی در سکوت و تیرگیست

عشق چون در سینه ام  بیدار شد

از طلب پا تا سرم ایثار شد

این دگر من نیستم ، من  نیستم

حیف از آن عمری که با من زیستم

  

ای لبانم بوسه گاه بوسه ات

خیره چشمانم به راه بوسه ات

ای تنشج های لذت در تنم

ای خطوط پیکرت پیرهنم

آه می خواهم که بشکفم زهم

شادیم یک دم بیالاید به غم

آه می خواهم که برخیزم زجای

همچو ابری اشک ریزم های های

این دل تنگ من و این دود عود؟

در شبستان زخمه های چنگ و رود؟

این فضای خالی و پروازها؟

این شب خاموش و این آوازها؟

ای نگاهت لالائی سحر بار

گاهوار کودکان بیقرار

ای نفسهایت نسیم نیمخواب

شسته از من لرزه های اضطراب

خفته در لبخند فرداهای من

رفته تا اعماق دنیاهای من