دانه های درشت امید

 

پار هم بر شانه های ابر سیه کوچ کرد و گذشت

اما چه دگر گونه آمد و رفت

فواره ها ی بلند موج

بر فرش سبز آب الماس می پاشند

و بازیاران کار

دانه های درشت امید

امسال سال دیگرست

با نوبهاران پایدار

که در ماه مهر هم حتی

برگها سبز می ریزند

سال سال ماست

با آسمان و نویدش

با شعله های بلند پیروزی

با روزهای سبز و سپیدش

با روشنای بهروزی.


یادت هست سال قبل باد میآمد

و شاخه های درختان جنگلی در باد تکان می خورد؟

گفتم نگاه کن!

در سرزمین باد هم حتی بیرق امید ما نمی جنبد

 

مادر نشسته عزادار و سربلند

و گیسوان سپیدش در باد تکان می خورد

نگاه می کند به بستر دریا

دریا هنوز هم خروشان و با شکوهست.

                                      مهر 89

                                                  

کرکس پیر


عبدی بوشهری


• این پرنده ی جادو،
عقاب ِ اوج ِ غرور ِ نیاکانم نیست
تا که به بالا کشاندم.
این بال های مخوف ِ کرکس ِ پیری ست، ...

اخبار روز: www.akhbar-rooz.com
شنبه  ۲۶ دی ۱٣٨٨ -  ۱۶ ژانويه ۲۰۱۰


 
نه ، این عقاب ِ آسمانم نیست

که بر بام خانه خیمه می سازد .

این پرنده ی جادو ،

عقاب ِ اوج ِ غرور ِ نیاکانم نیست

تا که به بالا کشاندم .

این بال های مخوف ِ کرکس ِ پیری ست ،

که زندگیم را ذره ذره به تاراج می برد .

این همان حریص ِ جانخوار است ،

که نفس های گرم مرا هم،

به یکباره می خورد ...

نه ، این عقاب ِ عاشق ِ من نیست

که در بی کرانه ی بالا ،

گل های سرخ ِ حیاتم را ،

یه جاشوان ِ لنج ِ غریبی می سپارد هر سال ،

که از شاخه های ابر ِ زلالی تنیده است

و تا دیاران ِ شرق ِ زمین سیر می کند .

نه ، این پرنده ی وحشت زا ،

با آن دو چشم ِ هراس انگیز ،

که انتظار چشم مرا دارد ،

عقاب ِ سرکش ِ من نیست



                                     عبدی بوشهری

                                  آلمان ــ دسامبر ۲۰۰۹


اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:

Delicious delicious     Facebook facebook     Twitter twitter     دنباله donbaleh     Google google     Yahoo yahoo     بالاترین balatarin


چاپ کن

نظرات (۱)

نظر شما

اصل مطلب

بازگشت به صفحه نخست

کمین

 

شهر خفته بر لب دریای نقره فام

و ماهی لغزان ماه بیتاب است

جاشو به عرشه کشتی گرفته جای

آنجا کمین نشسته که ماه برجهد به دام.

 

آی جاشوی پیر و خسته  دریا!

کی دیده ای که ماه

در دام تو افتاده رام و خام

                                                  08.04.11

08.04.11

نصیب آمده

 

چگونه برای تو شعری عاشقانه بنویسم؟

وقتی که در سردسیر دلت

نشانی از گل سرخی نیست

وقتی هوای خانه چنان سرد و بی رمق است

چگونه برای تو از محبت و گرمای خانه بنویسم؟

نگاه کن..  از فرط تشنگیست

که گلهای کاغذی در زیر پای رهگذران آب می شود

داری به یاد  در آن روز شاد بهاری

وقتی غزال بخت به درگاه رسید و نشان داد حال و روز مرا

به کینه سنگی شدی نصیب آمده راندی

با من بگو..با آن همه نفرت که یار توست

چگونه ز مهمان و راه و نشانه بنویسم

امید و رونق عشق بود و به نور می مانست

چرا برای تو از بیکرانه بنویسم

از فرازم چنان کشیده شدم بر خاک

که نه پایی نه پر پروازی نه هوایی دگر بماند

حالا به من بگو..

چگونه ترا جاودانه بنویسم.

                                                        03.04.11

 

در انتظار صبح

 

 

 

در میانه این قاب تیره

هر چه نشسته سیاهست

درخت و خاک وآسمان و پرنده

خون کبوتر خونینی

سالهاست که ماسیده  بر سیاهی این دیوار

مردی نشسته در این تنگنای زندگی

بار زمان دیریست که از شانه هایش فتاده است

و صبح راـ شاید که صبح را

از بخار و داغی یک استکان چای بشناسد

و شب از لای لای گرفتار مادری در بند

تنها؛ فسرده؛ بی فرزند

او شاعریست که در هیچ کجای جهان نیست

که رد واژه های زیبا و شاعرانه بگیرد

یا که سطح سفیدی بیابد و بنویسد

از مرد پیر سپوری

که خواندن شبنامه های صبح را ترجیح می دهد

بر پاک کردن شب مانده های کثیف خیابان

یا از غروب و چمنزار و گاو فربه همسایه

که بانوی شیر دوش بد گمان

پستان مشک وارش را

از گزند چشم خریدار در امان می داشت

یا از آن مرغ گرفتار در قفسی

که سال پیش با دست خود آزاد کرده بود

 

فصل بر بال پر شتاب چلچله ها کوچ می کند

و باد از لابلای سدر صبوری

آغاز فصل سرد را مرثیه آواز می دهد

اما در آسمان تیره این قاب

خون کبوتر خونینی

سالهاست که ماسیده بر سیاهی این دیوار

24.03.2011

 

 

                                  بهاریه

 

 

 

                               بهار آمد و بر آشیان رسید

                       بر پیر خسته و بر نوجوان رسید

                       بر خاک مرده و بر آسمان نشست

                       بر باغ خفته و بر باغبان رسید

                       به غنچه ای که ز نو گل دهد به شوق

                       به شادمانی نوباوگان رسید

                       افروخت آتش ودر جام باده ریخت

                       بر شاد نوشی ما تشنگان رسید

                       سپاه سبز بهاران جهان گرفت  

                       به رسم پادشه بر فاتحان رسید

                       امید مرا بی دریغ افزون کرد

                       بر کران من و بیکران رسید

                       بلبل به وصل و به دامان گل نشست

                       به روز شادی آواز خوان رسید

                       به شوق آمده جانم از این هزار

                       ندای سبز دلش در جهان رسید

                                                                             21.3.90

یاد یاران

 

 

بار دیگر یاد یاران می کنم

رو به سوی غمگساران می کنم

تا که بگریزم از این زندان  خویش

هجرتی با چشمه ساران می کنم

می نشینم بر گلال خنگ موج

یکه تازی با سواران می کنم

هر ملامت را به جان خواهم خرید

چون زمستانم بهاران می کنم!

در بهاران سبزه ها سر می کشند

شاخه ها نقد هزاران می کنم

گر نبارد اشک باران در بهار

چشمهایم پر ز باران می کنم

ای خوش آن دریا و ماه و رقص ماه

دف به کف این ماه پران می کنم

ای خوش آن گلبانگ لک لکهای مست

شب سحر با میگساران می کنم

 

                                                               14.12.2010

سیل بر کشتگاه

 

ایستاده است  در مقابل من

چو گزمگان خون آلود

و مرا بی بهانه می نگرد

این هیولای هفت سر آیا

همان فرشته معصوم ساحل دریاست

که با ماهیان کوچک پایاب ؤ

نغمه آرام صخره و خیزاب گفتگو ها داشت؟

این نهنگ خوف و نیاز آیا

همان دختر زیبای کوچه سار جوانیست

که با بوی عطر دلاویز سدر و یاس

از میان درختان سدر کهنسال می گذشت؟

....................

از افقهای پست دورادور

تیره بادی عجول و هول آور

زوزه کش برخاست

از سر انگشت شاخ لرزانی

غنچه ای نو شکفته پر زد و ریخت

نخل رعنای باغ هم افتاد

باغ با هر چه داشت ویران شد

ابر تاریک عربده جوی

بال و پر بگرفت

سیل بر کشتگاه جاری شد

بازیار هر چه کاشت ویران شد

این سیه ابر ویرانگر

همان همای مهر دیاران منتظر است

که بر بام خانه بذر امید می پاشید؟

..........

پرنده تنها نشست

بر خرابه ای؛ خاموش

آوازی فسرده خواند از سر یاس

آسمان تیره نگاه کرد......ناگهان

پرواز کرد و رفت.

                                                    31.02.11

کوچه های عزادار دیرپای

در دمدمای صبح

میدیدمت که می آمدی

از کوچه های عزادار دیرپای

با دیده گان خیس و رعشه بر اندام خم شده ات

بر تو مگر باز چه رفته است

که کوچه های خاکی این خاک

بر سر خود خاک می پاشند

و درهای باز همسایگان تو بسته است

 

از گریه های بر سر گورهای شبانه آمده ای انگار

که دستان مهر مادریت پر از زخم است

 

ای جاودانه بگو,

تو با این قبیله وحشی چکار خواهی کرد

که خانه آباد تو ویرانه کرده اند

و عزیزان تازه جوانت سر بریده اند

با آنهمه عذاب با آنهمه دٌختان سربدار

چگونه خواهی خفت

 

چه می توانی گفت

که اشترانشان مستند وٌ

گنجهای غارتشان تا به شهرهای غریب

 

رقص شاخه های درختان باغ را

در بهار چگونه خواهی دید

که زخم تبرهای جور و آز

بر گلوشان نشسته است

 

ای سپید موی جاودانه بگو

مگر که راز جاودانی تو

در صبر بینهایت توست؟

 

04.02.11

 

                                     برای آزادی

ای ماه!

برای آنکه درآیی

و سایه افکند مهتاب

چه خونها که از دل خورشید می چکد بر آب

برای آنک پرسه زنی

در میان جنگل شبها

چه خونابه ها که پریشان کنی

به روی کاکل خیزاب

با من بگو!

بگو که با آن همه درندگان راه

پریشان نمی شوی در خواب؟

                                        عبدی بوشهری

+ نوشته شده در  سه شنبه چهارم خرداد 1389ساعت 23:24  توسط عبدی بوشهری  |  19 نظر